Η Οδοντιατρική Σχολή Πρωταθλήτρια!

Τα μέλη της ποδοσφαιρικής ομάδας της Οδοντιατρικής Σχολής της Αθήνας, που κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο στο Πανεπιστημιακό Πρωτάθλημα της σεζόν 1987-88. Το στιγμιότυπο έχει ληφθεί ακριβώς μετά από τη βράβευσή τους, που έγινε στην κεντρική αίθουσα τελετών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Ο πικρός Αύγουστος της ελληνικής διαιτησίας...


Λίγες μέρες πριν τη "δύση" του φετινού καλοκαιριού, η ελληνική διαιτησία θρήνησε την απώλεια δυο εκλεκτών μελών της, τα οποία την υπηρέτησαν πιστά τόσο στους εγχώριους αγωνιστικούς χώρους όσο και στα στάδια του εξωτερικού. Ο λόγος για τους Βασίλη Βουράκη (που υπέκυψε στο μοιραίο στις 21 Αυγούστου σε ηλικία 70 ετών έπειτα από βαρύτατο εγκεφαλικό επεισόδιο το οποίο τον ταλαιπώρησε 3,5 μήνες) και Χρήστο Μίχα, που έχασε τη δική του μάχη τέσσερα 24ωρα αργότερα, στα 78 του χρόνια.

Και οι δυο τους υπήρξαν φυσικά διεθνείς, εκπροσωπώντας τη χώρα μας στις ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις. Πρωταγωνίστησαν στα ελληνικά πρωταθλήματα καθόλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '70, σε ιδιαιτέρως κρίσιμα για το ποδόσφαιρό μας χρόνια, τότε που επιχειρήθηκε και η μετάβασή του από τον ερασιτεχνικό χαρακτήρα που κατείχε στα επαγγελματικά πρότυπα.

Επιπλέον, ο Βουράκης υπήρξε επικεφαλής του διοικητικού οργάνου της ελληνικής διαιτησίας στα μέσα της δεκαετίας του '90, όταν και προσπάθησε με την άμεμπτη παρουσία του να συμμαζέψει αρκετά από τα "κακώς κείμενα" του χώρου.

Για τον γράφοντα η συγκίνηση είναι μεγάλη, καθώς μόλις λίγους μήνες πριν είχα την ευκαιρία να μιλήσω από κοντά με τον αείμνηστο πλέον Βουράκη, στο περιθώριο μιας εκδήλωσης που έλαβε χώρα στον Πειραιά και την αίθουσα τελετών του συλλόγου αποφοίτων της Ιωνιδείου Προτύπου Σχολής, για την παρουσίαση του βιβλίου του δημοσιογράφου Γιώργου Αρκουλή "30 χρόνια επαγγελματικό ποδόσφαιρο".

Ο παλαίμαχος ρέφερι ήταν μια χαρά, ευδιάθετος, ευγενέστατος, προσηνής, χάρηκε δε ιδιαιτέρως για τη σύντομη συνομιλία μας που του θύμισε όπως μου είπε, παλιές ευχάριστες στιγμές από την πλούσια καριέρα του. Μου υπενθύμισε μάλιστα μια ξεχωριστή του διαιτησία, εκείνη στον Τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας του 1980, όταν η τότε έκπληξη του θεσμού Καστορία κατέκτησε το τρόπαιο.

Δυστυχώς ήταν μοιραίο, αυτή η συνάντηση να είναι και η τελευταία μεταξύ μας. Ας αναπαυτεί εν ειρήνη και ας μείνει η γλυκιά ανάμνηση της παρουσίας του να παρηγορεί τα αγαπημένα του πρόσωπα...

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Γύρισε σελίδα το ποδόσφαιρο του Αιγάλεω Α.Ο.


Κατά την αγωνιστική περίοδο 2009-2010 η ΠΑΕ Αιγάλεω έλαβε μέρος στη Β' Εθνική κατηγορία (πλέον "Football League"), στη θέση της ΠΑΕ Ηλυσιακός, την οποία είχε προηγουμένως "απορροφήσει" μέσω συγχωνεύσεως, δυνάμει της από 9-8-2009 γνωμοδοτικής απόφασης της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού.

Η εμφάνιση της ομάδας, ιδιαίτερα στον πρώτο γύρο της περιόδου, υπήρξε αποκαρδιωτική. Πέντε διαφορετικοί προπονητές εναλλάχθηκαν στην τεχνική της ηγεσία, ωστόσο τα αποτελέσματα ήταν μηδαμινά. Παρά τις κάποιες ελάχιστες αναλαμπές κατά τη διάρκεια των αγώνων ρεβάνς, ο σύλλογος κατέλαβε την τελευταία θέση στη βαθμολογία, βιώνοντας τον τέταρτο συνεχόμενο υποβιβασμό κάτι πρωτοφανές στην πλούσια ιστορία του(!). Παντελώς απομονωμένος, ο μεγαλομέτοχος Θωμάς Μητρόπουλος επέλεξε να αποτραβηχτεί απ' τα φώτα της δημοσιότητας, παραχωρώντας τον ουσιαστικό έλεγχο της εταιρείας στον αδελφό του Βίκτωρα.

Ο τελευταίος, σε εμφανή ανάγκη να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, εξαπέλυσε ένα δριμύ "κατηγορώ" εναντίον της διαιτησίας αλλά και των αρμόδιων οργάνων της διοργανώτριας αρχής, καταγγέλοντας τον υποτιθέμενο διωγμό τον οποίο υπέστη η ομάδα του, επειδή δήθεν αρνήθηκε να υποκύψει στα κυκλώματα του παράνομου στοιχηματισμού. Επιχείρησε με τον τρόπο αυτό, πέραν της "ηρωϊκής εξόδου" που πραγματοποίησε, να αποποιηθεί των τεράστιων ευθυνών του (οι οποίες βαρύνουν ισότιμα και τον πείσμωνα αδελφό του ...) για το κατάντημα του πάλαι ποτέ πανίσχυρου σωματείου και να τις μεταθέσει σε πλάτες άλλων, κάνοντας λόγο για τη μη στήριξή του από κανέναν εξωδιοικητικό παράγοντα...

Παρέλειψε ωστόσο, να τονίσει τη δική του στάση τα χρόνια που προηγήθηκαν, όταν είχε εγκαταλείψει την ομάδα μόλις εκείνη υποβιβάστηκε από τη Super League, προκειμένου να διεκδικήσει στη συνέχεια με πάθος τους ανώτερους διοικητικούς θώκους τόσο της ΕΠΟ όσο και της Ένωσης Αθηνών. Και μόνο όταν απέτυχε παταγωδώς, τότε θυμήθηκε πόσο Αιγάλεω ήταν και επέστρεψε για να συνεισφέρει στην εταιρεία του αδελφού του. Λησμόνησε ακόμη να αναφερθεί στις ακατανόητες επιλογές και των δυο τους, οι οποίες οδήγησαν σε απόλυτη απαξίωση της ομάδα-σύμβολο μιας ολόκληρης πόλης και απομάκρυναν από το γήπεδο τον πολυπληθή και πιστό φίλαθλο κόσμο της.

Αλλά η αποχώρηση των αδελφών Μητρόπουλου συνδυάσθηκε για μια ακόμα φορά με ολέθριες επιπτώσεις. Η αίτηση συμμετοχής της χρεωκοπημένης ΠΑΕ Αιγάλεω στο νέο πρωτάθλημα Γ' Εθνικής (πλέον "Football League 2") απορρίφθηκε λόγω των τεράστιων οικονομικών εκκρεμοτήτων, με συνέπεια ο υποβιβασμός να λογίζεται διπλός, καθώς ο σύλλογος υποχρεώνεται να συμμετάσχει στην τέταρτη κατηγορία! Το ίδιο είχε συμβεί και δεκαπέντε χρόνια πριν, στα 1995, με τους ίδιους πρωταγωνιστές.

Αυτοδίκαια, ο έλεγχος του ποδοσφαιρικού Τμήματος περιήλθε στον Ερασιτέχνη Αιγάλεω Α.Ο., του οποίου οι παράγοντες -σε συνεργασία και με το δήμαρχο της πόλης Δημήτρη Καλογερόπουλο που αποφάσισε επιτέλους να αποκόψει τον ομφάλιο λώρο που τον συνέδεε με την ΠΑΕ και να αναλάβει τη σχετική πρωτοβουλία- ήρθαν σε επαφές με διάφορους επιχειρηματίες, υποψήφιους να αναλάβουν τις τύχες της ομάδας. Έπειτα από συνεχείς συναντήσεις το χρίσμα δόθηκε στον Ευάγγελο Κουρεντζή, γνωστό και δραστήριο ποδοσφαιρικό παράγοντα της πόλης, ο οποίος και κατά το πρόσφατο παρελθόν με δηλώσεις του είχε καταστήσει σαφές το ενδιαφέρον του. Παράλληλα, συμφωνήθηκε να τον συνεπικουρούν στο έργο του ο Σταμάτης Μαλέλης (διευθυντής ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού) και ο Γ. Τριδήμας, δημοτικός υπάλληλος.

Η μεταβίβαση ολοκληρώθηκε τυπικά τη Δευτέρα 23 Αυγούστου, όταν μια νέα σελίδα φαίνεται να ανοίγει στην πορεία της ομάδας, φορτωμένη με αρκετή αισιοδοξία αλλά και προσδοκίες για μια σύντομη επάνοδο στο δρόμο των επιτυχιών.

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Θρίαμβος στη Μαδρίτη!


Μία από τις μεγαλύτερες εκτός έδρας επιτυχίες για τα ελληνικά χρώματα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις καλαθόσφαιρας, είναι αναμφισβήτητα, η απίστευτη νίκη που πέτυχε ο Ολυμπιακός μέσα στη Μαδρίτη επί της Ρεάλ (57-58) στις 24 Νοεμβρίου του 1993.

Το συγκρότημα του Γιάννη Ιωαννίδη μετείχε στον 1ο όμιλο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (σήμερα Ευρωλίγκα) και το ματς δόθηκε στο πλαίσιο της τρίτης αγωνιστικής. Στα κρίσιμα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα οι παίκτες του Ολυμπιακού ήταν νευρικοί, αστοχώντας σε λέϊ-απ, ενώ η Ρεάλ ήταν μπροστά στο σκορ με έναν πόντο. Με την εκπνοή μάλιστα, ο Φασούλας υπέπεσε σε εσκεμμένο φάουλ και όλα έδειχναν να τελειώνουν άδοξα. Όμως, προς μεγάλη τύχη της ομάδας του Πειραιά, το χρονόμετρο είχε κολλήσει, με αποτέλεσμα να μη μετρήσουν οι δυο προαναφερόμενες φάσεις!!!

Έτσι, ο Ολυμπιακός θα είχε την ευκαιρία να ξαναπαίξει την τελευταία του επίθεση. Τότε, ο Γιώργος Σιγάλας με παληκαρίσιο μπάσιμο και καλάθι που πέτυχε έξι δέκατα του δευτερολέπτου πριν ηχήσει η κόρνα της λήξης (!), έγραψε έναν ανεπανάληπτο θρίαμβο. ΄Ηταν η δεύτερη εκτός νίκη για την ομάδα του, έπειτα από το 70-53 μέσα στη Γερμανία επί της Μπάγερ Λεβερκούζεν, στην πρεμιέρα. Να σημειωθεί ακόμη ότι η Ρεάλ είχε να ηττηθεί δυο ολόκληρα χρόνια μέσα στο γήπεδό της.

Διαιτήτευσαν ο Ιταλός Κατσάρο και ο Σλοβένος Κόλερ.

Πεντάλεπτα: 5-5, 14-6, 20-24, 26-25 (ημίχρονο), 33-34, 37-40, 50-48, 57-58 (τελικό).


Ολυμπιακός (Ιωαννίδης): Μπακατσιάς 2, Σιγάλας 4, Καμπούρης 2, Πάσπαλι 26, Νάκιτς 3 (1), Φασούλας 6, Τόμιτς 6 (1), Τάρπλεϊ 9.

Ρεάλ Μαδρίτης (Λιουκ): Λάσα, Σάντος, Μπιριούκοφ 10 (2), Αρλάουσκας 12, Αντούνεθ 5 (1), Σαμπόνις 12, Καργκόλ 7, Μαρτίν 11.

Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010

Έργα και ημέρες των αδελφών Μητρόπουλου…


Οι αδελφοί Μητρόπουλου κατάφεραν το ακατόρθωτο. Να βυθίσουν στην ανυποληψία μια από τις πλέον ιστορικές ποδοσφαιρικές ομάδες αυτής της χώρας: Τον Αιγάλεω Α.Ο.
Όταν γεννήθηκαν με διαφορά δυο ετών ο μεγάλος (Θωμάς) από το μικρότερο (Βίκτωρα) στα μέσα της δεκαετίας του ’40, ο σύλλογος της δυτικής Αθήνας μόλις ιδρυόταν. Πριν καν αναμειχθούν στα διοικητικά του, το Αιγάλεω μετρούσε ήδη 35 χρόνια ένδοξης πορείας. Οι δυο τους λοιπόν, παρέλαβαν στα 1981 ένα «μαγαζί γωνία». Με πλούσιες διακρίσεις, δεκαπέντε συμμετοχές (έως) τότε στη μεγάλη κατηγορία και κάτι ακόμη, πολύ σημαντικό: Έναν ολόκληρο κόσμο, την τοπική κοινωνία μιας πόλης που λάτρευε κυριολεκτικά το ποδοσφαιρικό της καμάρι! Εκατοντάδες νεαρά παιδιά στριμώχνονταν στους αγώνες όρθιοι πίσω από το βορεινό γκολπόστ, σπρώχνοντας με ιαχές και συνθήματα τους ποδοσφαιριστές στη νίκη, τη στιγμή που στην τσιμεντένια κερκίδα της Λεωφόρου Θηβών χιλιάδες μεγαλύτερης ηλικίας οπαδοί δημιουργούσαν με τη σειρά τους μια φανταστική ατμόσφαιρα. Ήταν το θρυλικό «Αιγάλεω Σίτι» του αείμνηστου Γιώργου Ζαμπέτα, μια έδρα πραγματικό φόβητρο για κάθε αντίπαλο!
Ο Θωμάς από το 1980 κιόλας, επί διοίκησης του συχωρεμένου Γιώργου Καραμπατέα, χρηματοδοτούσε σαν εξωτερικός παράγοντας τις προσπάθειες του συλλόγου. Το Αιγάλεω ύστερα από μια ολόκληρη 15ετία μεγάλων επιτυχιών (1961-1975), είχε βρεθεί στη δεύτερη κατηγορία και πάσχιζε να επανακάμψει. Το 1977 επέστρεψε στην Α’ Εθνική, αλλά γρήγορα ξανάπεσε (1979) και το καλοκαίρι του 1981 έχασε μια χρυσή ευκαιρία να επανέλθει, έπειτα από ένα δραματικό αγώνα μπαράζ με τη Ρόδο στο γήπεδο του ΟΦΗ, όπου ηττήθηκε στην παράταση.
Είχε φτάσει η ώρα για συστράτευση δυνάμεων. Εκείνη την κρίσιμη στιγμή, ο παλαιός πρόεδρος Αλέξανδρος Σταυρόπουλος ηγήθηκε μιας πρωτοβουλίας και ως επικεφαλής ομάδας παραγόντων, ανέλαβε προσωρινά τα «ηνία» από τον κουρασμένο πια Καραμπατέα. Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς, ο Βίκτωρας (που σαν ποδοσφαιριστής είχε προλάβει στα 35 του χρόνια να χτίσει μια αξιόλογη καριέρα σε Αιγάλεω, Παναθηναϊκό και Ορφέα) άρπαξε την ευκαιρία που φαίνεται ότι ζητούσε διακαώς. Πέτυχε την είσοδό του στο διοικητικό σχήμα, αναλαμβάνοντας σε πολύ σύντομο χρόνο και αυτή την προεδρία. Έκτοτε, εκείνος και ο (αρχικά αφανής) αδελφός του θα διατηρήσουν (με ελάχιστα διαλείμματα) το απόλυτο πρόσταγμα στην ιστορική ομάδα. Μιλάμε βέβαια για 29 ολόκληρα χρόνια πριν…
Ο καιρός κύλησε αργά, αφήνοντας τα ίχνη του στο σύλλογο των δυτικών προαστίων, όπως και σε κάθε τι άλλωστε… Ο νέος ηγέτης του «Σίτι» διέθετε ηγετικά χαρακτηριστικά: Μόρφωση, εμφάνιση, ευφράδεια, πειθώ και πλούσιες διασυνδέσεις στο χώρο. Γρήγορα, πέτυχε να ανεβάσει την ομάδα του στην επαγγελματική Α’ Εθνική (1983). Όμως, μια ταραχώδης τροχιά θα ξεκινούσε. Ένα μόλις χρόνο αργότερα φάνηκαν τα πρώτα σύννεφα στον ορίζοντα, τα οποία σύντομα μετατράπηκαν σε καταιγίδα. Μια κόντρα του με τον τότε Γενικό Γραμματέα Αθλητισμού Κίμωνα Κουλούρη ήταν καθώς φαίνεται η αιτία για τον κατατρεγμό της ομάδας, που μεταφράστηκε σε συνεχείς υποβιβασμούς. Από την Α΄ Εθνική το Αιγάλεω βρέθηκε το 1987 στην τρίτη κατηγορία και παρά τις προσπάθειες διοίκησης και οπαδών, μέχρι το 1994 δεν έπειθε ότι άξιζε κάτι καλύτερο. Μάλιστα, το πικρό 1995 η ομάδα έπεσε στην ερασιτεχνική Δ΄ Εθνική και η ΠΑΕ διαλύθηκε. Ο Βίκτωρας αναγκάσθηκε τότε (καθώς ο αδελφός του το είχε πράξει νωρίτερα) να αποσυρθεί, ύστερα από παρουσία 14 συνεχών ετών.
Στην τέταρτη κατηγορία, ευτυχώς για εκείνο, το Αιγάλεω είχε συμπαραστάτες και δε χάθηκε. Τον πιστό του κόσμο βεβαίως, δυο άλλα αδέλφια (Γιάννης και Κώστας Αυγεράκης) που απέκτησαν τον έλεγχο της κατάστασης, αλλά και τον δήμο που στάθηκε κοντά. Το σωματείο επέστρεψε άμεσα στη Γ’ Εθνική, όμως η συνέχεια φάνταζε βουνό. Τις δυο πρώτες περιόδους η ομάδα ακροβατούσε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ώσπου το φθινόπωρο του 1998, κάποιοι πίστεψαν στο «άστρο» του Θωμά, που ήταν ήδη επίσημα μέλος της διοίκησης του πρωταθλητή Ολυμπιακού. Τον προσέγγισαν για να δώσει μια λύση στο οικονομικό αδιέξοδο και εκείνος δεν αρνήθηκε, το αντίθετο μάλιστα… Ενίσχυσε τα άδεια ταμεία της ΠΑΕ, για να λάβει ως αντάλλαγμα λίγους μήνες αργότερα την παραχώρηση του πλειοψηφικού μετοχικού της πακέτου. Παράλληλα, με σαφή διαιτητική εύνοια που προκάλεσε ερωτηματικά, το Αιγάλεω κέρδισε μια ακόμη κατηγορία επιστρέφοντας στη Β’ Εθνική μετά από απουσία επτά ετών (1999). Με τον μετέπειτα δήμαρχο Αιγάλεω Δημήτρη Καλογερόπουλο στον προεδρικό θώκο της, η ομάδα έδειξε ότι πραγματοποιούσε ένα εντυπωσιακό come back! Στις 18 Ιουνίου του 2000 διεκδίκησε σε αγώνες μπαράζ με Πανσερραϊκό και ΠΑΣ Γιάννινα την άνοδο στην Α΄ Εθνική, αποτυγχάνοντας στις λεπτομέρειες. Ο Θωμάς, απτόητος, δήλωνε μερικές μέρες αργότερα ότι τον ερχόμενο Δεκέμβριο θα έχει εξασφαλίσει την επιστροφή στο μεγάλο πρωτάθλημα! Ήταν η εποχή που η Ελλάδα θα ανακάλυπτε με έκπληξη την τεράστια επιρροή μιας «παράγκας» στο σαθρό ποδοσφαιρικό οικοδόμημα. Και ήταν μόνο η αρχή…
Το 2001, όπως με ικανότητα μάντη πρόβλεψε ο μεγαλομέτοχός του, το Αιγάλεω γύρισε στη φυσική του θέση, όπου θα διατηρείτο για την επόμενη εξαετία. Έπειτα από τις δυο πρώτες αναγνωριστικές χρονιές, κατόρθωσε μάλιστα να κερδίσει μια ευρωπαϊκή έξοδο για πρώτη φορά στα χρονικά (2004). Ο Θωμάς προσέλαβε τότε σαν προπονητή, στη θέση του Χατζάρα που έδειχνε να έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του, τον παλιό βέλγο διεθνή Στεφάν Ντεμόλ. Φάνηκε για όσους ξέρουν, με την ενέργεια αυτή να στοχεύει ακόμη ψηλότερα. Λάθος …
Κάπου εκεί, θα ξεκινούσε η αντίστροφη πορεία. Έπειτα από αδικαιολόγητες παρεμβάσεις στις τεχνικές επιλογές, κόντρες με τους οργανωμένους οπαδούς, αλλοπρόσαλλες ανακοινώσεις, αναίτιους παραγκωνισμούς ποδοσφαιριστών και άλλα φαιδρά, ένας κύκλος αντιπαράθεσης χωρίς τέλος είχε αρχίσει. Η υπερφίαλη στάση του συγκεντρωτικού διοικητικού μοντέλου με νοοτροπία «παντογνώστη», έφτασε τα πράγματα στα άκρα. Δυο μόλις χρόνια από την ιστορική πρόκριση της ομάδας στους ομίλους του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, το Αιγάλεω έδειχνε να φθίνει χαρακτηριστικά. Ο φίλαθλος κόσμος, απογοητευμένος από όσα έβλεπε και μάθαινε, συνέχιζε τη μαζική αποχή του. Το «Σταύρος Μαυροθαλασσίτης» χάρις σε μια ανακαίνιση που επιχορήγησε ο ΟΠΑΠ μετατράπηκε σε ένα κουκλίστικο γήπεδο, στις εξέδρες του οποίου όμως υπήρχαν ελάχιστοι οπαδοί.
Το 2007 η ομάδα υποβιβάστηκε άδοξα από τη νεοπαγή «SUPER LEAGUE» και ενώ ο Βίκτωρας (που τα προηγούμενα χρόνια είχε φτάσει μέχρι και την κορυφή της διοικητικής ποδοσφαιρικής ιεραρχίας) υποσχόταν ένα νέο ξεκίνημα. Φευ… Ο αδελφός του, πεισματωμένος από τη γενική αμφισβήτηση, εξακολουθούσε να εφαρμόζει την ίδια άκαμπτη τακτική. Σαν αποτέλεσμα το 2008 ήρθε απανωτά δεύτερος υποβιβασμός, αφού η ομάδα αντί να ενισχυθεί και να διεκδικήσει τον τίτλο στη Β’ Εθνική, αποδυναμώθηκε χωρίς λόγο στις μετεγγραφές του Ιανουαρίου (γιατί άραγε;)
Το ίδιο εκείνο καλοκαίρι, ο Θωμάς έκανε πράξη μια ακόμη αλλόκοτη σκέψη. Αγόρασε τον Ηλυσιακό, σύλλογο Β’ Εθνικής, με στόχο την αμοιβαία μετονομασία των δυο ομάδων και την ανταλλαγή των κατηγοριών στις οποίες αγωνίζονταν. Αρχικά η ιδέα «δεν του βγήκε», όμως τελικά, τον Αύγουστο του επόμενου χρόνου, η διαβόητη «συγχώνευση» ήταν γεγονός, παρά τις τεράστιες αντιδράσεις που προκάλεσε σε Ζωγράφου και Αιγάλεω. Το πανταχού παρόν «παρασκήνιο» και οι ισχυρές πιέσεις που ασκήθηκαν στην Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού, στο Υπουργείο Ανάπτυξης και στην Ένωση Β’- Γ’ Εθνικής είχαν φέρει ένα αναπάντεχο αποτέλεσμα, που φαινομενικά «δικαίωνε» τα αδέλφια, εξαφάνιζε όμως άδικα μια ομάδα (Ηλυσιακός) από τον ποδοσφαιρικό χάρτη! Χαρακτηριστικό του κλίματος που επικράτησε έως ότου στα μέσα του καλοκαιριού εκδοθεί η οριστική απόφαση, ήταν ότι στις αίθουσες των αρμόδιων οργάνων θεάθηκε ακόμη και ο δήμαρχος Αιγάλεω, που με τη δική του συνεισφορά έβαλε και εκείνος ένα λιθαράκι για να ενισχύσει τον άλλοτε εργοδότη του. Και ας μη θέλει σήμερα, όπως δηλώνει, να έχει καμιά επαφή μαζί του…
Ο Βίκτωρας, θυμωμένος από την αποτυχία του να εκλεγεί στην προεδρία της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (όταν ηττήθηκε από το Σοφοκλή Πιλάβιο) αλλά και στην αντίστοιχη θέση της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αθηνών, επέστρεψε για άλλη μια φορά «στον τόπο του εγκλήματος». Δήλωσε πως πάντα ήταν ΑΙΓΑΛΕΩ (αγαπημένο «μότο» και του δημάρχου), προφανώς ακόμη και τότε που είχε εισέλθει στα διοικητικά του Ιωνικού Νικαίας ή της Αναγέννησης Καρδίτσας και εμφανίσθηκε πρόθυμος να αναλάβει καίρια πόστα.
Γρήγορα όμως διαπίστωσε ότι το καράβι που με τόσο ζόρι προσπάθησαν να κρατήσουν αξιόπλοο αυτός και ο αδελφός του, έμπαζε από παντού νερά…Ο Βίκτωρ, πάντοτε ικανός στο λόγο, αποκάλυψε διωγμό από τη διαιτησία και τους αρμόδιους φορείς, τον οποίο κατήγγειλε με επίσημες ανακοινώσεις που εξέδωσε η ΠΑΕ. Η ομάδα μας, είπε, βάλλεται διότι αρνήθηκε να ενδώσει στα κυκλώματα του παράνομου στοιχηματισμού… Από την άλλη, αναρωτιόταν γιατί άραγε έχει απομείνει τόσο απίστευτα μόνος. Ήταν η στιγμή της ηρωικής εξόδου…
Όταν γράφονται αυτές οι γραμμές, το Αιγάλεω παραπαίει. Πληροφορίες θέλουν η συμμετοχή του στη Γ’ Εθνική να απορρίπτεται λόγω χρεών, ενώ εκκρεμεί πάντοτε η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που σύμφωνα με την εισήγηση αναμένεται να ακυρώσει τη συγχώνευση με τον Ηλυσιακό. Ουδείς γνωρίζει το ακριβό ύψος των χρηματικών οφειλών, οι περισσότεροι παίκτες έχουν αποχωρήσει και κανείς δε μπορεί να εγγυηθεί το μέλλον. Οι οργανωμένοι οπαδοί που στήριξαν μέχρι ένα βαθμό την ομάδα με την παρουσία τους στο γήπεδο, οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές που αναμένουν τις τελικές εξελίξεις για να δραστηριοποιηθούν, ο Ερασιτέχνης Αιγάλεω Α.Ο. που μέχρι στιγμής τηρεί «σιγή ιχθύος» και η «Συντονιστική Επιτροπή Σωτηρίας» που εδώ και μήνες αναζητεί μια υγιή αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς, αλλά και ο δήμαρχος Αιγάλεω με την αλλαγή πλεύσης του τον τελευταίο καιρό είναι οι κρίσιμες συνιστώσες που ίσως δώσουν λύση στο πρόβλημα.
Τα δυο αδέλφια πάντως, «νίπτουν τας χείρας τους». Αλήθεια, ποιος φταίει τελικά;

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Γ΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 1979-80


(Στιγμιότυπο από αγώνα μεταξύ Διαγόρα Αιγάλεω και Αθηναϊκού)

Το Εθνικό Ερασιτεχνικό πρωτάθλημα της αγωνιστικής περιόδου 1979-80 διεξήχθη, όπως και τα προηγούμενα δύο χρόνια, σε τέσσερις ομίλους.

Τους ισάριθμους τίτλους-εισιτήρια για τη Β' Εθνική κατέκτησαν οι Διαγόρας Ρόδου, Πέλοπας Κιάτου, Πιερικός και Απόλλων Καλαμαριάς. Οι δύο τελευταίες είχαν βρεθεί αναπάντεχα σε τόσο χαμηλή κατηγορία, οι μεν Θεσσαλονικείς λόγω μιας πολύ άσχημης σεζόν στο Βορρά της Β' Εθνικής, οι δε Κατερινιώτες ύστερα από τιμωρία για απόπειρα δωροδοκίας. Από τη Β' Εθνική (1978-79) προέρχονταν και το συγκρότημα του Α.Ο. Χαλκίδας. Εκτός των πρωταθλητών ομίλων, στη Β' Εθνική ανήλθαν και οι δευτεραθλητές.

Αναλυτικά οι συμμετοχές
Στον Α' Όμιλο έλαβαν μέρος ομάδες από την Αθήνα (ΕΠΣΑ), τον Πειραιά (ΕΠΣΠ), τα νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη (συνολικά 20 συμμετοχές). Μεταξύ τους περιλαμβάνονταν ιστορικοί σύλλογοι όπως ο Αθηναϊκός Α.Σ., ο Π.Α.Ο. Ατρόμητος Πειραιώς, ο ΠΑΟ Ρουφ κ.α.

Από τη Β' Εθνική (Νότιος όμιλος) της προηγούμενης χρονιάς προέρχονταν τόσο ο Ιωνικός Νικαίας και ο Α.Σ. Δραπετσώνας, όσο και ο Ολυμπιακός Λιοσίων. Δυναμική ήταν η εμφάνιση του Διαγόρα Ρόδου, ο οποίος κατάφερε να επικρατήσει (παρά τις συνεχείς μετακινήσεις στις οποίες ήταν αναγκασμένοι να υποβάλλονται οι παίκτες του) και να επιστρέψει έτσι στη Β' Εθνική, δώδεκα χρόνια μετά από την τελευταία του παρουσία εκεί (1968).

Να σημειωθεί ότι το Ρουφ τερμάτισε μεν στην πρώτη θέση με δυο βαθμούς περισσότερους από το Διαγόρα, αλλά στη συνέχεια τιμωρήθηκε με υποβιβασμό διότι κρίθηκε υπεύθυνο για απόπειρα δωροδοκίας. Για τη δεύτερη προνομιούχο θέση, δόθηκε αγώνας κατάταξης στο Στάδιο της Ριζούπολης μεταξύ των ισόβαθμων Ολ. Λιοσίων και Αθηναϊκού (2-0), ενώ για τη σωτηρία έπαιξαν οι ισόβαθμοι Ιωνικός, Εργοτέλης.

Στο Β' Όμιλο (20 ομάδων): Εκπροσωπήθηκε η Πελοπόννησος, η Εύβοια, η Ήπειρος, η Αιτωλοακαρνανία και τα Επτάνησα. Τον τίτλο κατέκτησε το Κιάτο, με δεύτερη τη Χαλκίδα. Μεταξύ των υποβιβασθέντων ήταν η Καλαμάτα και ο Πανηλειακός.

Στο Γ' Όμιλο (20 ομάδων): Πήραν μέρος σωματεία από τη Θεσσαλία, τη Φθιώτιδα, τη Φωκίδα, τη Βοιωτία, την Εύβοια, τη Δυτική και Κεντρική Μακεδονία και το βόρειο Αιγαίο. Πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Πιερικός, ενώ στη δεύτερη θέση τερμάτισε ο Π.Ο. Ελασσόνας.

Στο Δ' Όμιλο (20 ομάδων): Συμμετείχαν εκπρόσωποι της Κεντρικής και Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης. Εδώ ήταν πρώτος ο Απόλλωνας Καλαμαριάς με δεύτερο τον Οδυσσέα Κορδελιού.

Τελικές κατατάξεις 1979-80
Α' Όμιλος
(σε 38 αγώνες): Ρούφ 57, Διαγόρας Ρόδου 55, Αθηναϊκός 54, Ολυμπιακός Λιοσίων 54, Ατρόμητος Πειραιώς 48, Δραπετσώνα 47, Νεάπολη Πειραιώς 46, Αιολικός Μυτιλήνης 45, Ατσαλένιος Ηρακλείου 44, Άγιος Δημήτριος 43, Ιωνικός Νικαίας 42, Εργοτέλης Ηρακλείου 42, Ανταγόρας Κω 32, Άγιος Ιερόθεος 31, Ήφαιστος Κορυδαλλού 31, Φοίβος Κρεμαστής Ρόδου 20, Διαγόρας Αιγάλεω 19, Μινωϊκή Ηρακλείου 17, Ιωνία Χανίων 14και Βαθύ Σάμου 1.
Υποβιβάσθηκε το Ρουφ και οι εννέα τελευταίες ομάδες.

Β' Όμιλος (38 αγώνες): Πέλοπας 59, Χαλκίδα 58, Άρτα 55, Άργος 55, Κέρκυρα 54, Ζάκυνθος 46, Μεσολόγγι 45, Αχαϊκή 45, Πάμισος 45, Πρέβεζα 44, Πανηλειακός 43, Ελλάς Βέλου 39, Αγ. Δημήτριος Πατρών 34, Καλαμάτα 26 (-5 βαθμ.), ΑΟ Αγρινίου 26, Απόλλων Καλ. 23, Θεσπρωτός Ηγουμενίτσας 16 (-3 β.), Δόξα Μεγαλόπολης 12, Άρης Ρ. 10 (-9 β.), Ευρώτας Έλους 8.

Γ' Όμιλος (38 αγώνες): Πιερικός 63, Ελασσόνα 56, Άργος Ορεστικό 44, Αρτάκη 43, Ορχομενός 42, Νίκη Αξού 42, ΑΟ Καρδίτσας 42, Δήμητρα Τρικάλων 42, Δάφνη Ερυθρών 42, Αστραπή Μεσοποταμίας 41, Φωκικός Άμφισσας 41, ΑΣ Μαλεσίνα 39, Απόλλων Λάρισας 38, Απόλλων Κρ. Βρύσης 35, Αλμυρός ΓΣ 33, Χίος 30, Ατρόμητος Παλαμά 28, Σαρακηνός 23, Απόλλων Ερέτριας 21 (-4 β.), Ατρόμητος Δ. 11.

Δ' Όμιλος (38 αγώνες): Καλαμαριά 61, Κορδελιό 58, Καμπανιακός Χαλάστρας 51, Ασπίδα Ξάνθης 50 (-3 β.), Διδυμότειχο 49, Εθνικός Αλεξανδρούπολης 47, Φοίνιξ Πολίχνης 45, Φλώρινα 44, Ακρίτες Συκεών 42, ΠΑΟ Κουφαλίων 42, Ηρακλής Κ. 40, Ελευθεριακός 32, Ορέστης Ορεστιάδας 36, Κομοτηνή 29, Νέα Μουδανιά 27 (-3 β.), Εθνικός Αξιούπολης 23 23 (-2 β.), Εθνικός Σιδηροκάστρου 22, Όλυμπος Λευκίμμη 19, Καλαμπάκι 15 (-1 β.), Κεσσάνη 12.

Πηγές
http://www.rsssf.com
"40 χρόνια ελληνικό ποδόσφαιρο και ΠΡΟ-ΠΟ" (Έκδοση εφημερίδας "Προπόραμα", 1999)
Έντυπα αρχεία αθλητικών εφημερίδων Αθηνών 1979-80.
http://www.athlitikihxo.gr

ΓΙΑΤΙ;;;


.
Με ιδιαίτερη λύπη αλλά και αγανάκτηση παρακολούθησα από την τηλεόραση τα στιγμιότυπα της κακοποίησης του Ντούσαν Μπάγεβιτς. Για μένα, ο σέρβος τεχνικός είναι μια εμβληματική φιγούρα. Άκουσα γιαυτόν πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1977, όταν ο συχωρεμένος ο πατέρας μου αστειευόμενος (λόγω συχνών υποτροπών σε ένα τραυματισμό του παίκτη) μου τον ανέφερε με μια ελαφριά παράφραση του επωνύμου του: τον είπε Μπαγ(ιάτ)εβιτς, υπονοώντας ότι ίσως μέχρι να συνέλθει θα περνούσε καιρός. Ο πατέρας μου διέθετε εκτός από χιούμορ και ανεπτυγμένο αισθητήριο, ωστόσο σε εκείνη την περίπτωση λάθεψε, το παραδέχομαι...

Ο Μπάγεβιτς ήταν βέβαια ήδη ένα καταξιωμένο όνομα στο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό προσκήνιο, από τις εξαιρετικές του εμφανίσεις στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 με την ομάδα της Γιουγκοσλαβίας και εκεί έγκειται η τεράστια επιτυχία του Λουκά Μπάρλου να τον εντάξει στην "Ένωση".

Τον θυμάμαι ως αντίπαλο, σκαρφαλωμένος στα κάγκελα των ορθίων του γηπέδου Αιγάλεω, την άνοιξη του 1978. Ήταν αρχοντικός και επιβλητικός. Τεχνίτης, δυνατός, ευθυτενής και αγέρωχος, απέπνεε ένα σεβασμό ως ποδοσφαιριστής. Η μεγάλη του ικανότητα στο σκοράρισμα, ο άψογος αγωνιστικός του χαρακτήρας και το παρουσιαστικό του γρήγορα του χάρισαν τη λατρεία του κόσμου της ΑΕΚ. Έπαιξε τέσσερις ή πέντε χρονιές από ότι θυμάμαι και στη συνέχεια ο "Πρίγκηπας" έφυγε για το Μοστάρ, τον Νερέτβα και την αγαπημένη του Βελέζ, όπου έκανε τα πρώτα του βήματα ως προπονητής. Ήταν ήδη θρύλος!

Στα τέλη της δεκαετίας όμως γύρισε, πλέον σαν προπονητής και ήταν εκείνος που χάρισε στην ΑΕΚ τον πρώτο της τίτλο πρωταθλητή στα χρόνια του επαγγελματισμού (1989). Ο Ντούσαν απολάμβανε ήδη την πάνδημη εκτίμηση, ειδικά όταν βοήθησε το δικέφαλο να χτίσει τη δική του "δυναστεία" με τα τρία πρωταθλήματα που κατέκτησε στη συνέχεια (1992, 1993, 1994) αλλά κυρίως με την κατά γενική ομολογία διαπίστωση, πως η ομάδα του έπαιζε το θεαματικότερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα!

Μετά, άρχισαν τα δύσκολα. Την άνοιξη του 1996 η φημολογία οργίαζε πως ο Μπάγεβιτς (που δε μπορούσε πλέον να συνεννοηθεί με τον πρόεδρο Τροχανά) από καιρό προετοίμαζε τη φυγή του για το λιμάνι και τα εκατομμύρια του μεγιστάνα Κόκκαλη. Μάλλον ήταν αλήθεια, απλά ο ίδιος δε το παραδεχόταν... Στον Τελικό του Κυπέλλου, οι ποδοσφαιριστές του -που τον λάτρευαν- προσπάθησαν απέλπιδα να τον μεταπείσουν συντρίβοντας με 7-1 τον ατυχή Απόλλωνα, καθώς ο Μπάγεβιτς είχε δηλώσει πως αν έπαιρναν το τρόπαιο, ίσως και να έμενε (!). Ανάπηρα παιδάκια οπαδοί της ΑΕΚ, ακόμη και ομογενείς από την Αυστραλία τον παρακαλούσαν να μείνει, αλλά εκείνος "σφίγγα". Έφτασε στο αμήν ακόμη και τον κολλητό του φίλο, δημοσιογράφο Μιλτιάδη Παναγιωτόπουλο, που τον κατηγόρισε για φθηνή ηθοποιία...

Βεβαίως, ο προπονητής άλλαξε στέγη, ήταν αναμενόμενο για όσους τον γνώριζαν, μάλιστα στον Πειραιά πήρε μαζί και τους στενούς του συνεργάτες:Τη γραμματέα Αγγελική Αρκάδη, το γυμναστή Μπουρουτζίκα και το φυσιοθεραπευτή Πανταζή. Ήταν ένα τεράστιο ΣΟΚ για τους ενωσίτες, που δεν του το συγχώρησαν τότε.

Λίγο πολύ όλοι ξέρουμε τη συνέχεια. Μετά από φουρτούνες ετών, ύβρεις και κατάρες, χυδαία συνθήματα και πανό, ο πρίγκηπας επέστρεψε μετανιωμένος ( Το καράβι του οποίου ανέλαβε και πάλι το πηδάλιο βούλιαζε, αλλά αυτή τη φορά έδωσε πρώτος το παράδειγμα της συνέπειας και της αυτοθυσίας. Οι περισσότεροι φίλαθλοι αντιλήφθηκαν πως η παλιά "αμαρτία" έχει πια ξεχασθεί. Ακόμη και οι φανατικοί της "Original 21" έδειχναν να τον έχουν πια συγχωρήσει...

Και τώρα αυτό: Απρόκλητο, απροκάλυπτο, άνανδρο χτύπημα προς έναν άνθρωπο 62 ετών, από κάποιους ανεγκέφαλους οι οποίοι όταν διέπρεπε στους αγωνιστικούς χώρους ήταν αγέννητοι.

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι κάφροι χτυπούν και δυστυχώς ΔΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ. Ο λόγος απλός: Αυτά τα αυγά του φιδιού που τους γεννάνε, τα ζεσταίνουν στον κόρφο τους οι ηγεσίες των μεγάλων ΠΑΕ, ενθαρρύνοντας τους τραμπουκισμούς και τα επεισόδια με αντάλλαγμα την εξυπηρέτηση των στόχων τους. Επίσης, η ίδια η κοινωνία μας αναπαράγει τη βία, με τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί τα πιο ευαίσθητα κύτταρά της, τη νέα και απελπισμένη γενιά.

Πότε θα μπει επιτέλους ένα τέλος δε το γνωρίζω. Ελπίζω μόνο, το τέλος αυτό να μην είναι του ίδιου του ποδοσφαίρου, που αγαπάμε...

Επαγγελματικό πρωτάθλημα ΕΣΑΚΕ (γ μέρος)



Την περίοδο 1993-94 το πρωτάθλημα της Α1 ανδρών ΕΣΑΚΕ ήταν στο δεύτερο χρόνο του επαγγελματισμού. Με τη λήξη της κανονικής περιόδου, οι δυο πρώτες ομάδες της κατάταξης Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ έδειχναν απολύτως ισοδύναμες. Είχαν πετύχει από 22 νίκες, ενώ ηττηθεί από 4 φορές (Πρωτάθλημα 14 ομάδων). Την τρίτη θέση μοιράζονταν οι ΠΑΟ του Ζέλικο Παβλίσεβιτς και ο Πανιώνιος του Κώστα Μίσσα (αμφότεροι από 20 νίκες) και την πέμπτη οι ΓΣ Περιστερίου και Ηρακλής Θεσσαλονίκης (ρεκόρ 16-10). Έβδομος με σκορ 12-14 ήταν ο Άρης και όγδοη με 11-15 η ΑΕΚ.

Στις αναμετρήσεις των πλέϊ-οφ (ζητούμενο οι 2 νίκες) ο Ολυμπιακός συγκρούστηκε με την "Ένωση" (79-57 και 96-75), ο ΠΑΟΚ με τον Άρη (67-58, 65-56), ο ΠΑΟ με τον Ηρακλή (60-43, 62-58) και ο Πανιώνιος με το Περιστέρι. Στο ζευγάρι αυτό απαιτήθηκε και τρίτο παιχνίδι που το κέρδισε ο Πανιώνιος στη Νέα Σμύρνη με 94-78. Είχαν προηγηθεί η νίκη των κυανέρυθρων με 90-63 και η απάντηση του ΓΣΠ (81-74)

Φοβερές "μάχες" πραγματοποιήθηκαν στους ημιτελικούς (για 3 νίκες): Από τη μία ο ΟΣΦΠ έπρεπε να περάσει από τη Νέα Σμύρνη και απ' την άλλη οι ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκός εξάντλησαν τη σειρά των αγώνων.

Στα πρώτα ματς οι "κόκκινοι" του Πειραιά νίκησαν με 86-67 ενώ ο "δικέφαλος του βορρά" πήρε με 73-64 τον ΠΑΟ. Ο Ολυμπιακός δεν είχε καμία δυσκολία να τριπλασιάσει τελικά τις επιτυχίες του επί του Πανιωνίου (77-70 και 71-67), όμως στο άλλο ζευγάρι η κατάσταση ήταν δραματική, καθώς ο ΠΑΟ επικράτησε με είκοσι πόντους διαφορά (82-62) και έφερε τα πράγματα στα ίσια (1-1). Στο τρίτο παιχνίδι, η πλάστιγκα έγειρε στον ΠΑΟΚ (νίκησε δύσκολα με 64-59 τους "πράσινους"), όμως οι αθηναίοι του Κώστα Πολίτη δεν είχαν ακόμα πει την τελευταία λέξη, αφού ισοφάρισαν εκ νέου, με 78-59. Τα πάντα κρίθηκαν στο τελευταίο ματς: Ο ΠΑΟΚ (με νέο τεχνικό το Σούλη Μαρκόπουλο στη θέση του Ίβκοβιτς)γονάτισε τον αντίπαλό του με 66-55 και έφθασε στον Τελικό.

Τιτανομαχία υπήρξε για το στέμα του πρωταθλητή Ελλάδας (για το 1994): Ο Ολυμπιακός αρχίζει με νίκη (81-66), ηττάται στο "Παλέ Ντε Σπορ" με 68-81. Στην τρίτη σύγκρουση ο ΠΑΟΚ λυγίζει 80-73, όμως επιστρέφει ζωντανός με το 68-62 του τέταρτου αγώνα. Τέλος, με τη νίκη του στο τελευταίο παιχνίδι, ο "θρύλος" του Γιάννη Ιωαννίδη επικρατεί 70-65 και στέφεται πρωταθλητής για 2η συνεχόμενη σεζόν.

Τη χρονιά αυτή, την κατηγορία αποχεραίτησαν ο ΑΣ Παπάγου και ο ΑΟΝΣ Μίλωνας.

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

Πρωτάθλημα Α1 ανδρών 1991-92


Την περίοδο 1991-92 διεξήχθη το τελευταίο ημί-επαγγελματικό ελληνικό πρωτάθλημα καλαθόσφαιρας, με τη συμμετοχή 12 ομάδων. Τον τίτλο κατέκτησε ο ΠΑΟΚ του Ντούσαν Ίβκοβιτς, σπάζοντας έτσι μια "μονοκρατορία" του συμπολίτη Άρη Θεσσαλονίκης η οποία διαρκούσε από το 1985!
Μετά τη λήξη της κανονικής περιόδου ο ΠΑΟΚ ήταν πρώτος με 42 βαθμούς έχοντας υποστεί μόλις 2 ήττες, από τον Άρη (65-82) και απ΄το ...Παγκράτι στην Αθήνα (74-71).
Την τετράδα του φάϊναλ-φορ (σύμφωνα με το σύστημα που ίσχυε) συμπλήρωναν ο Ολυμπιακός (18 νίκες- 4 ήττες), ο Αρης (με την ίδια συγκομιδή) και η ΑΕΚ (12-10).

Οι δυο πρώτοι της τελικής τετράδας θα εξασφάλιζαν τη συμμετοχή τους στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, καθώς η Ελλάδα για πρώτη φορά στα χρονικά αποκτούσε από τη σεζόν 1992-93
διπλό δικαίωμα εκπροσώπησης στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Οι τρίτος και τέταρτος θα μετείχαν στο κύπελλο Κόρατς, μαζί με τους τρεις πρώτους από το δεύτερο γκρουπ αναμετρήσεων, στο οποίο θα έπαιρναν μέρος ο πέμπτος της κανονικής περιόδου
Πανιώνιος (11-11), ο έκτος ΓΣ Περιστερίου (10-12), ο έβδομος Ηρακλής (10-12) και ο μόλις όγδοος (!) ΠΑΟ (9-13). Τέλος, στο γκρουπ των πλέϊ-άουτ, επρόκειτο να αναμετρηθούν η Δάφνη (7-15), ο Σπόρτιγκ (7-15), το Παγκράτι (6-16) και ο ουραγός Παπάγου (3-19).

Έπειτα από τους αγώνες της δεύτερης φάσης, ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός προκρίθηκαν για τον Τελικό του Πρωταθλήματος, ο Παναθηναϊκός έμεινε εκτός Ευρώπης, ενώ υποβιβάσθηκαν οι ...διόσκουροι αλλά ορκισμένοι "εχθροί", Δάφνη και Παπάγου.

Στη μεγάλη συνάντηση για τον τίτλο 1992 αγωνίσθηκαν οι ΠΑΟΚ και ΟΣΦΠ και το παιχνίδι έγινε στο κατάμεστο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας του Νέου Φαλήρου. Με άνεση, οι θεσσαλονικείς επικράτησαν 97-82

Να σημειωθεί εδώ, ότι ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε (ή μάλλον επέλεξε να ηττηθεί) από τον Ολυμπιακό στη β' φάση, μια ήττα ούτως ή άλλως ανώδυνη, που όμως του επέτρεψε να αποφύγει τον Άρη στην τελική αναμέτρηση...

Ωστόσο, ο πρώην "αυτοκράτορας" του ελληνικού μπάσκετ κατέκτησε το δεύτερο εγχώριο τίτλο, καθώς στον Τελικό του Κυπέλλου εκείνης της χρονιάς είχαμε Άρης-ΑΕΚ 74-62.

Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

Βαγγέλης Συρίγος



Μία πραγματικά «βιβλική» μορφή, που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του από το πέρασμά του στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ένας πραγματικός «κέρβερος» κάτω από τα γκολπόστ πολλών ομάδων στις οποίες αγωνίσθηκε κατά τη διάρκεια της μακράς αγωνιστικής του καριέρας ήταν ο επιβλητικός τερματοφύλακας Βαγγέλης Συρίγος. Γεννημένος το 1949, διακρίθηκε για πολλά χρόνια στο Αιγάλεω και σε άλλες ομάδες της Α' Εθνικής.

Βιογραφικό
Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στην εφηβική ομάδα του ΟΣΦΠ και το 1969 δόθηκε δανεικός στον Αργοναύτη Πειραιώς με τον οποίο έπαιξε για τέσσερα χρόνια στη Β' Εθνική.

Το καλοκαίρι του 1973 απόκτήθηκε από το Αιγάλεω έπειτα από πρόταση του τότε προπονητή της Αθηναϊκής ομάδας Μίλτου Παπαποστόλου, σε μία προσπάθεια να καλυφθεί το κενό από την παραχώρηση του Λευτέρη Πουπάκη (στον ΟΣΦΠ) και την αποχώρηση του Τάκη Ντουντούμη (που τότε μετεγγράφηκε στον ΠΑΣ Γιάννενα).

Ο γενειοφόρος παίκτης έφθασε στο απόγειο της καριέρας του με την κατάκτηση του τίτλου Νοτίου Ομίλου Β' Εθνικής, το 1977, όταν αγωνίσθηκε σε όλα τα ματς της χρονιάς.

Το καλοκαίρι του 1979 και μετά τον υποβιβασμό του Αιγάλεω, ο Συρίγος μεταγράφηκε στον Πανιώνιο, όπου συνέχισε τη σταδιοδρομία του στην Α' Εθνική, πραγματοποιώντας για 3 χρόνια σπουδαίες εμφανίσεις.

Την περίοδο 1982-83 βρέθηκε στη Ρόδο, που τότε έπαιζε στη μεγάλη κατηγορία και την επόμενη τριετία αγωνίσθηκε με τα χρώματα του Θρίαμβου Ν. Κόσμου στη Γ' Εθνική.

Το 1985 (σε ηλικία 36 ετών) επιστρέφει σε Α' με τη φανέλα του Απόλλωνα Σμύρνης συμπληρώνοντας (ως το 1987) 169 εμφανίσεις στην ανώτερη κατηγορία με τέσσερις διαφορετικές ομάδες. Το 1987 παίζει στη Β' Εθνική με την Καλλιθέα, ενώ στη συνέχεια έπαιξε σε μικρότερες τοπικές κατηγορίες.

Βασικά χαρακτηριστικά στο παιχνίδι του αποτέλεσαν η ικανότητα στις εξόδους με τους αντιπάλους κυνηγούς, τα αντανακλαστικά του, η ευλυγισία και η εκρηκτικότητα στις αντιδράσεις.

Ο γιος του Σταμάτης Συρίγος είναι εν ενεργεία ποδοσφαιριστής. Έχει αγωνιστεί σε Ολυμπιακό, Παναχαϊκή, Άγιο Δημήτριο, Ρόδο, Απόλλωνα Αθηνών κλπ.

Καριέρα
Οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι που αγωνίστηκε ο Βαγγέλης Συρίγος στην εικοσάχρονη καριέρα του είναι:

Έως το 1969: Ολυμπιακός Π. (εφηβική ομάδα)
1969-1973: Αργοναύτης Πειραιά (Β΄ Εθνική)
1973-1979: Αιγάλεω (125 συμμετοχές)
1979-1982: Πανιώνιος (61)
1982-1983: Ρόδος (18)
1983-1985: Θρίαμβος Νέου Κόσμου (Γ΄ Εθνική)
1985-1987: Απόλλων Αθηνών (29)
1987-1988: Καλλιθέα (Β΄ Εθνική)
1988-1990: Μανδραϊκός (ΕΠΣΠ).

Μια επαρχιωτοπούλα στα σαλόνια!


Την περίοδο 1992-93, το άστρο του άξιου προπονητή Αλέκου Παπαδόπουλου έλαμψε στο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου της Β' Εθνικής. Το δημιούργημά του, η Νάουσα, η ομάδα με το εκπληκτικό βάΘος σε ταλέντα και ποιότητα, πέτυχε για πρώτη (και δυστυχώς μοναδική) φορά στην ιστορία της να κερδίσει την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία. Είχε βέβαια προηγηθεί η άσχημη εμπειρία της προηγούμενης χρονιάς, όταν η τρίτη προνομιούχος θέση χάθηκε άδοξα με τη λήξη της σεζόν, οπότε το πάθημα έγινε μάθημα. Παρά την παραχώρηση του Δημήτρη Μάρκου το καλοκαίρι του 1992 και την απώλεια του Βασίλη Τσάρτα το Δεκέμβριο του ίδιου έτους, η φιλόδοξη ομάδα της Ημαθίας απέδειξε ότι διέθετε το καλύτερο σύνολο της κατηγορίας.

Παίζοντας ανοικτά και θεαματικά, υπέστη και πάλι τρεις εντός έδρας ήττες (όπως και το 1991-92), αλλά η εκπληκτική της συγκομιδή εκτός έδρας της χάρισε την πρώτη θέση και τον τίτλο του πρωταθλητή. Συνέλλεξε 63 βαθμούς (με το σύστημα 3-1-0), δυο περισσότερους από το δεύτερο της κατάταξης Λεβαδειακό και τρεις από τον τρίτο Πανιώνιο, ενώ κατά τη διάρκεια της περιόδου είχε ξεφύγει ακόμη και με οκτώ πόντους των αντιπάλων της!



Οι 23 ποδοσφαιριστές που ανέβασαν τη Νάουσα στην Α' Εθνική ήταν οι: Μιχαηλίδης, Βόσδου, Αλεξιάδης, Τσιάρτας, Ζίβκοβιτς, Αργυρίου, Βουρδογιάννης, Θεοδωρίδης, Ιακωβίδης, Ιντζιάδης, Γ. Κουρογιωργάκης, Κυζερίδης, Λάκης, Νούσιας, Πασχάλης, Ριζόπουλος, Σαπάνης, Σφυντιλάς, Τρούπκος, Τσελιόπουλος, Φασίδης, Χατζηδάκης και Γλώσσης.

Επιλέγουν ελληνικά οι σύλλογοι των χαμηλών κατηγοριών


Σε επιλογές ελλήνων προπονητών έχουν στραφεί κατά την τρέχουσα περίοδο δεκαεπτά από τις 18 ΠΑΕ της "Football League" (Β' Εθνική), καθώς ο μόνος ξένος τεχνικός που προσελήφθη (κι αυτός με ελληνική ...προϋπηρεσία) είναι ο βέλγος πρώην διεθνής αμυντικός Στεφάν Ντεμόλ, ο οποίος εργάζεται στον ΠΑΣ Γιάννενα.
Το γεγονός που επισημαίνουμε είναι μεν ελπιδοφόρο, αφού η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους γηγενείς τεχνικούς ήταν μια πραγματικότητα εδώ και χρόνια, ωστόσο πεποίθησή μας είναι πως η "στροφή" αυτή που καταγράφεται πλέον, έχει να κάνει πρωτίστως με οικονομικούς λόγους.
Ασφαλώς και υπάρχουν πλεονεκτήματα για μια ομάδα που θα διαλέξει έναν προπονητή έμπειρο, από την εγχώριο αγορά, γνώστη της πραγματικότητας και των συνθηκών της κατηγορίας. Όμως, η πρόσληψη ενός καταξιωμένου αλλοδαπού προσφέρει νέες δυνατότητες. Το ερώτημα είναι κατά πόσο υπάρχουν τα λεφτά για να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις αυτής της κατηγορίας, τη στιγμή που οι περισσότερες ομάδες αντιμετωπίξουν μεγάλα προβλήματα, ακόμη και βιωσιμότητας.
Για να περάσουμε όμως στην ουσία, ένα κράμα παλαιών και νέων προπονητών αποτελεί τον καμβά πάνω στον οποίο θα παιχτεί το πρωτάθλημα, από τεχνικής πλευράς. Στην τεράστια εμπειρία του παλαιού άσσου της ΑΕΚ Στάθη Σταθόπουλου (φωτό)επέλεξε να στηριχθεί η Καλλιθέα. Το Μιχάλη Γρηγορίου (πρώην ποδοσφαιριστή Νάουσας και Πανιωνίου) διάλεξε η Δόξα Δράμας. Η Αναγέννηση Καρδίτσας ποντάρει στην όρεξη του ομογενή Τζο Παλατσίδη που ως παίκτης πέρασε μεταξύ άλλων από Καλαμαριά και ΠΑΟΚ.
Ο Παναιτωλικός για ακόμη μια φορά εμπιστεύεται ένα δικό του παιδί, το Γιάννη Νταλακούρα, ενώ στον Πανθρακικό προσλήφθηκε ο δραμινός Κώστας Βασιλακάκης, η παλιά γνώριμη ηγετική φυσιογνωμία των μετόπισθεν της Δόξας. Ο Σούλης Παπαδόπουλος είναι ο εκλεκτός του Διαγόρα Ρόδου, ο Γιάννης Χατζηνικολάου (με πολυετή αγωνιστική θητεία σε Άρη και Ιωνικό) του ΟΦΗ και ο Γιώργος Χατζάρας (με το πλούσιο βιογραφικό) εκείνος της ομάδας του Πιερικού.
Τον Αντώνη Μανίκα (παλαιό τερματοφύλακα του Πανιωνίου και αρκετών άλλων συλλόγων) προσέλαβε ο Θρασύβουλος Φυλής, τον πολύπειρο Γιώργο Φοιρό (που δε χρειάζεται φυσικά συστάσεις) ο Λεβαδειακός, το Γιώργο Βαζάκα η Ηλιούπολη και τον γνωστό από την καριέρα του σε Πανιώνιο, Αιγάλεω, Αθηναϊκό κ.λ.π. Νίκο Παντελή , ο Εθνικός Αστέρας Καισαριανής. Βέροια και Αγροτικός Αστέρας προτίμησαν τις ασφαλείς λύσεις των πετυχημένων Απόστολου Χαραλαμπίδη και Περικλή Αμανατίδη αντίστοιχα, τη στιγμή που στα Τρίκαλα (τα οποία επέστρεψαν στη Β' Εθνική με μεγάλα όνειρα) έβαλε την υπογραφή του ένας ακόμη "γερόλυκος" της κατηγορίας, ο Σάββας Παντελίδης.
Ο Νίκος Γκουλής, αστέρας του Πανελευσινιακού και του ΟΦΗ δυο-τρεις δεκαετίες πριν, εργάζεται ήδη στον Εθνικό Πειραιώς και τέλος, ο Γιώργος Μπένος κρατάει τα ηνία του Ιωνικού Νικαίας.

Όμως και στις χαμηλότερες κατηγορίες συναντάμε γνωστά ονόματα: Χόρχε Μπάριος, Μιχάλης Κασάπης, Μιχάλης Ζιώγας, Έλβιο Μάνα, Θόδωρος Δαλκίδης, Γιώργος Στράντζαλης, Παναγιώτης Γκουτσίδης, Νίκος Λάππας, Γιώργος Λαδιάς, Μίκι Τσίρκοβιτς, Αλέκος Βοσνιάδης, Βασίλης Παπαδόπουλος, Πέτρος Δημητρίου, Κώστας Λίβας, Γιώργος Καμπερίδης, Δημήτρης Σπανός, Μουράτ Σεροπιάν κ.α. βρίσκονται στην τεχνική ηγεσία σωματείων της Γ' Εθνικής ("Football League 2"), ενώ ακόμα πιο χαμηλά (Δ' Εθνική και τοπικά) συναντάμε τους Μύρωνα Σηφάκη (Ανταγόρας Κω), Πέτρο Μπόντζο (Γλυκά Νερά), Μιχάλη Γρύμπιλα (ΑΕ Νέου Φαλήρου), Βασίλη Ξενάριο (Μαύρος Αετός Κορυδαλλού), Κώστα Τσιρώνη (Ολυμπιακός Λιοσίων), Σάββα Καπαγερίδη (Αχιλλέας Κορυδαλλού) κ.λ.π.
Ευχόμαστε σε όλους επιτυχία στο έργο τους και οι καλύτεροι να δικαιωθούν από τα αποτελέσματα.

Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

Η αήττητη πορεία του 1992-93


Η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου των ανδρών μας ξάφνιασε για πρώτη φορά στα Τελικά του Κύπελλου Εθνών Ευρώπης του 1980, όταν πέτυχε αξιοπρεπείς εμφανίσεις και συγκέντρωσε αρκετά κολακευτικά σχόλια.

Δεκατρία ολόκληρα χρόνια αργότερα και ενώ είχαν μεσολαβήσει πολλές αποτυχίες, το χειλάκι των ελλήνων φιλάθλων γέλασε ξανά, καθώς η ομάδα του Αλκέτα Παναγούλια πήρε την πρόκριση για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, στις ΗΠΑ.
Στον 5ο προκριματικό όμιλο που μετείχε μόνος αξιόλογος αντίπαλος ήταν η Ρωσία, αφού η παρηκμασμένη Ουγγαρία, η αδύναμη Ισλανδία και το μικρό Λουξεμβούργο δεν έδειχναν ικανές να διεκδικήσουν ένα από τα δυο πολύτιμα "εισιτήρια".

Η πορεία, που ξεκίνησε στις 15 Μαϊου του 1992 στο ΟΑΚΑ έως ότου τερματιστεί στις 17 Νοεμβρίου του 1993 στο ίδιο Στάδιο, ήταν αήττητη για τα κυανόλευκα χρώματα.
Πρώτος αντίπαλος η Ισλανδία, με τον Αντώνη Γεωργιάδη στον ελληνικό πάγκο, λύγισε από την κεφαλιά του Παναγιώτη Σοφιανόπουλου στο 24΄(1-0). Ακολούθησε η ρεβάνς του Ρέϊγκιαβικ, στις 7 Οκτωβρίου με Αλκέτα πλέον, όπου πάλι μια κεφαλιά, αυτή τη φορά του ΓιώτηΤσαλουχίδη στο 61ο λεπτό, έδωσε τη λύση.

Στις 11 Νοεμβρίου, το "Καυτανζόγλειο" αναστέναξε, μετά το άνοστο 0-0 με την Ουγγαρία και στις 17 Φεβρουαρίου του 1993 στο ΟΑΚΑ οι Βασίλης Δημητριάδης στο 30' με πέναλτι και Τάσος Μητρόπουλος με κεφαλιά στο 65' "καθάρισαν" το Λουξεμβούργο (2-0).
Στις 31 Μαρτίου του ίδιου έτους μπήκαν τα θεμέλια της πρόκρισης στο "Νεπ-Στάντιο" της Βουδαπέστης. Μαθημένη από το προ εξαετίας πάθημά της εκεί (14 Οκτωβρίου 1987, 3-0 οι Μαγιάροι) η Εθνική μας κέρδισε με εύστοχο πέναλτι του Στράτου Αποστολάκη στο 70' (0-1) και έθεσε εκτός μάχης τους γηπεδούχους.

Στις 23 Μαϊου στην παγωμένη Μόσχα προστέθηκε ένα ακόμη λιθαράκι στο κατόρθωμα των ελλήνων παικτών, που στάθηκαν όρθιοι 1-1 (45' κεφαλιά Μητρόπουλος 1-1) μπροστά στην υπερπροσπάθεια των πρώην σοβιετικών, οι οποίοι μέχρι τότε δεν είχαν δεχθεί ούτε γκολ στη διοργάνωση!

Ακολούθησε ένας υγιεινός περίπατος στο Δουκάτο στις 12 Οκτωβρίου, όπου η Ελλάδα πέρασε άνετα με 3-1 (31' Νίκος Μαχλάς, 64' Αποστολάκης, 71' Δημήτρης Σαραβάκος 0-3).
Απέμενε το παιχνίδι με τη Ρωσία στο Μαρούσι, στις 17 Νοεμβρίου του 1993, όπου κρινόταν η πρώτη θέση του ομίλου. Χάρις στην υπέροχη κεφαλιά του Μαχλά (φωτό) στο 69', η Ελλάδα τερμάτισε πρώτη και προκρίθηκε πανάξια για τα Τελικά της Αμερικής!

Πλην των ήδη αναφερομένων, χρησιμοποιήθηκαν και οι Αντώνης Μήνου, Γιώργος Μίρτσος, Θεολόγης Παπαδόπουλος, Στέλιος Μανωλάς, Γιάννης Καλιτζάκης, Θανάσης Κολιτσιδάκης, Κυριάκος Καραταϊδης, Γιώργος Μητσιμπόνας, Θόδωρος Παχατουρίδης, Βασίλης Ιωαννίδης,
Νίκος Τσιαντάκης, Νίκος Νόπλιας, Κώστας Φραντζέσκος, Σπύρος Μαραγκός, Βασίλης Καραπιάλης, Παύλος Παπαϊωάννου, Κώστας Αντωνίου, Αλέκος Αλεξανδρής, Γιώργος Τουρσουνίδης, Στέφανος Μπορμπόκης, Γιώργος Δώνης και Γιώργος Βαϊτσης.

Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

Κλήρωση Πρωταθλημάτων


Σύμφωνα με τη χθεσινή ανακοίνωση της "Ένωσης Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου Β' και Γ' Εθνικής Κατηγορίας": "Η Κλήρωση των Πρωταθλημάτων της FOOTBALL LEAGUE & FOOTBALL LEAGUE 2 - ΟΠΑΠ Α.Ε. για την αγωνιστική περίοδο 2010-2011 θα διεξαχθεί την Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010 και ώρα 19.00’ στο CATARALLA - W
(Διαδ. Παύλου , Παραλία Γλυφάδας- έναντι του αριθμού 20)."

Σχόλιο ΑΘΛΟΜΕΤΡΟ: Σωστή και ωραία η μετονομασία των κατηγοριών, αλλά πρωτίστως μήπως θα έπρεπε να εξυγιανθούν τα οικονομικά των ομάδων, να παταχθεί η διαφθορά στα πρωταθλήματα και στο τέλος να φτάσουμε στις νέες επωνυμίες, κατά τα αγγλικά πρότυπα;

Προέχει κατά τη γνώμη μας η ουσία και όχι ο τύπος.

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

΄"Έσβησε" ο Γιώργος Γιαννακόπουλος!


Ένας από τους σπουδαιότερους μέσους που ανέδειξε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο έφυγε από τη ζωή, προχθές, σε ηλικία 69 ετών. Ο λόγος για το Γιώργο Γιαννακόπουλο, που έκανε μια πολύ σημαντική καριέρα στην Α' Εθνική κατηγορία με τα χρώματα του Πανιωνίου (1960-63), του Παναθηναϊκού (1964-66) και του Αιγάλεω. Τον Γιαννακόπουλο παραχώρησε ο ΠΑΟ στο Αιγάλεω στο πλαίσιο της μετεγγραφής του Βίκτωρα Μητρόπουλου, το καλοκαίρι του 1966.

Στην Καλλιθέα, όπου είδε το φως στα 1941 και στις αλάνες της οποίας πρωτόπαιξε μπάλα, ολοκλήρωσε και τη σπουδαία του σταδιοδρομία, αγωνιζόμενος στη Β' Εθνική κατηγορία μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '70. Αλλά και στα χώματά της αναπαύεται από εχθές το μεσημέρι. Το Γιώργο Γιαννακόπουλο συνόδεψαν στην τελευταία του κατοικία πλήθος συγγενών, φίλων και παλαιών συμπαικτών του. Επικήδειοι εκφωνήθηκαν στη μνήμη του εκ μέρους του ΠΑΟ (δια του παλαίμαχου Νίκου Τζουνάκου) και για λογαριασμό του Αιγάλεω από το Ζαχαρία Λυκουρίνο, πρόεδρο του συλλόγου βετεράνων της ομάδας.

Ο Γιώργος Γιαννακόπουλος, που προερχόταν από ποδοσφαιρική οικογένεια (καθώς γνωστοί παίκτες ήταν ο πατέρας του Αντώνης και ο αδελφός του Γιάννης), έφτασε στο απόγειο της καριέρας του με το Αιγάλεω (1967-73), όταν μαζί με τους Τάκη Μαρκόπουλο και Πρόδρομο Κυριακίδη αποτέλεσαν την καλύτερη τριάδας κεντρώων ποδοσφαιριστών που αγωνίσθηκε εκείνη την εποχή στο πρωτάθλημα της Α' Εθνικής. Μάλιστα, με το Γιαννακόπουλο στη σύνθεσή της, η ομάδα πέτυχε την κορυφαία διάκριση της ιστορίας της καταλαμβάνοντας την τέταρτη θέση στη διοργάνωση του 1970-71. Ακόμη, ο εκλειπών υπήρξε μαζί μέλος της ομάδας του Πανιωνίου που έφτασε στην κατάκτηση της τρίτης θέσης το 1961 και αγωνίσθηκε στο τελικό του κυπέλλου Ελλάδας, ενώ με τον ΠΑΟ, παρότι όχι βασικός, πανηγύρισε δυο τίτλους πρωταθλητή (1964 και 1965).

Στη φωτό, ο Γιαννακόπουλος πρώτος από δεξιά στους καθιστούς, με τους τότε συμπαίκτες του στο Αιγάλεω (1971).

Ο Πανιώνιος στη Β' Εθνική!



Το 1992 ο ιστορικός Πανιώνιος υπέστη έναν πικρό υποβιβασμό, για πρώτη φορά στα χρονικά. Η ομάδα, κατά το πρόσφατο τότε παρελθόν είχε αποφύγει δυο φορές αυτό το άσχημο ενδεχόμενο (στα 1983 όταν επικράτησε στο γήπεδο Βόλου σε αγώνα μπαράζ του Μακεδονικού με 3-2 {βλέπε σκίτσο του συντάκτη} και την επόμενη χρονιά όταν και πάλι με μπαράζ στή Λάρισα, νίκησε 2-0 τον ΠΑΣΓ), ωστόσο η τρίτη φορά έμελλε να είναι και η "φαρμακερή". Την τελευταία αγωνιστική ημέρα της περιόδου 1991-92 οι νεοσμυρνιώτες, ευρισκόμενοι σε δυσχερή βαθμολογική θέση θα αντιμετώπιζαν στο Αλκαζάρ την αδιάφορη ΑΕΛ. Την ίδια στιγμή η επίσης κινδυνεύουσα Ξάνθη (που υπολειπόταν τριών βαθμών) έπαιζε εκτός έδρας με τον Αθηναϊκό ο οποίος είχε ήδη σωθεί. Η αναπάντεχη συντριβή του Πανιωνίου (0-4) συνδυάσθηκε με νίκη της SKODA στο Βύρωνα (2-1), ενώ στην προκύψασα ισοβαθμία προστέθηκαν η Παναχαϊκή με τη Δόξα Δράμας. Έτσι μοιραία, έχοντας τη χειρότερη συγκομιδή πόντων στα μεταξύ των τεσσάρων υποψηφίων παιχνίδια, ο Πανιώνιος έπεσε άδοξα στη Β' Εθνική!

Τον υποβιβασμό του συλλόγου ακολούθησε απώλεια βασικών του στελεχών, καθώς οι Θεολόγης Παπαδόπουλος, Λέαντρο και Καραβίδας αποδεσμεύθηκαν, ενώ πολλά προβλήματα υπήρχαν και με τον Παπουλίδη. Σε μια προσπάθεια να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, η διοίκηση προχώρησε στην απόκτηση δυο έμπειρων μέσων: Του Χρήστου Φαμέλη από τον Απόλλωνα Αθηνών και του Τάκη Λεμονή από τον Ιωνικό Νικαίας.

Ο "γολγοθάς" της άγνωστης κατηγορίας ξεκίνησε για τον Πανιώνιο με ισοπαλία στο Ρέθυμνο (0-0). Την 5η αγωνιστική χάθηκαν οι πρώτοι βαθμοί μέσα στη Νέα Σμύρνη (2-2 με τη Νάουσα), ενώ μια εβδομάδα μετά ήρθε η πρώτη ήττα, με 1-0 στα Γιάννενα. Την 9η ημέρα είχαμε την επιστροφή στις νίκες με θρίαμβο (4-1 επί του Ολυμπιακού Βόλου) και την 12η το πρώτο "διπλό" με 2-0 στο Αγρίνιο επί του Παναιτωλικού.

Ωστόσο, ο γύρος πέφτει με 3 συνεχόμενες αποτυχίες (ήττα από Εθνικό Πειραιά στο Φάληρο, ισοπαλία με Καβάλα εντός και νέα ήττα στην Ηλιούπολη από το Χαραυγιακό). Έπειτα από 17 ματς ο Πανιώνιος βρίσκεται μόλις στην θέση με 26 βαθμούς, δυο λιγότερους του τρίτου στην κατάταξη Λεβαδειακού.

Ούτε οι αγώνες ρεβάνς ξεκινούν ικανοποιητικά, καθώς στις 5 πρώτες αναμετρήσεις ο Πανιώνιος συλλέγει μόνο πέντε βαθμούς. Όμως, από την 23η αγωνιστική αρχίζει η μεγάλη κυανέρυθρη αντεπίθεση προς την κορυφή. Με αφετηρία το θρίαμβο επί του ΠΑΣ (4-0), ακολουθεί ένα αήττητο σερί 5 αγώνων, έως ότου η πορεία ανακοπεί προσωρινά στο Άργος (1-0). Από κει και πέρα, μέχρι το τέλος θα έρθουν μόνο επιτυχίες. Την προ-τελευταία ημέρα η ομάδα του αείμνηστου Γιάννη Κυράστα μένει όρθια στην Καβάλα (0-0) και στο φινάλε επικρατεί πανηγυρικά του Χαραυγιακού (2-0), σφραγίζοντας το εισιτήριο της επιστροφής στη μεγάλη κατηγορία. Ο Πανιώνιος ήταν τελικά τρίτος με 60 βαθμούς, πίσω από την ασυγκράτητη Νάουσα (63) και το Λεβαδειακό (61).

Μεγάλοι πρωταγωνιστές της χρονιάς ήταν ο τερματοφύλακας Δημήτρης Μπαρμπαλιάς (που δεν έλειψε από κανένα ματς), οι έξοχοι σέρβοι Μίλιγκο Πάντιτς και Βλαντιμίρ Βερμέζοβιτς, ο πανύψηλος στράϊκερ Νίκος Μιρτσέκης, φυσικά ο Λεμονής, αλλά και ο Φαμέλης όσο έπαιξε. Βασικός και αναντικατάστατος ήταν ο Χάρης Κοπιτσής, έως το Γενάρη που μεταγράφηκε στην ΑΕΚ. Σε αντιδιαστολή, ήρθε ο πολύπειρος μέσος Κώστας Τσαβαλιάς, που βοήθησε τα μέγιστα. Ακόμη, εξαιρετική ήταν η συνεισφορά των Γιώργου Τόγια, Απόστολου Μάντζιου, Θέμη Τζανετή, Μιχάλη Γρηγορίου, Παντελή Τζούλη, Ανδρέα Λαγωνικάκη, Κώστα Κατσαρού και Γιάννη Λιόκα. Ελπιδοφόρο ήταν το "ξεμύτισμα" κάποιων νεαρών, όπως οι Λεωνίδας Βώκολος, Τάκης Φύσσας, Κουζηνός, Παναγιωτάρας, Τσακόγιωργας, Καλύβης, Β. Παπαδόπουλος, ενώ στη δύση της σπουδαίας καριέρας του βρισκόταν πια ο Χρήστος Κουτρόπουλος.

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Όλα τα ' χε η μαριορή...



Με αυτό το υποτιμητικό σχόλιο χαρακτήρισαν τα ΜΜΕ της εποχής, την ατυχή έμπνευση που είχε το πρώτο κρατικό τηλεοπτικό κανάλι της χώρας μας (ΕΡΤ) να ανακοινώσει πριν από 33 χρόνια εν είδη πρωταπριλιάτικου αστείου μια είδηση, που αναστάτωσε ολόκληρη την ποδοσφαιρική Ελλάδα.

Συγκεκριμένα, στις 1 Απριλίου του 1977 και ενώ η αποστολή της ΑΕΚ είχε αποσυρθεί σε ξενοδοχείο για να προετοιμαστεί ενόψει του πρώτου αγώνα κατά της περίφημης Γιουβέντους για τα ημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, τον οποίο θα έδινε σε λίγα 24ωρα, ο εκφωνητής του τηλεοπτικού σταθμού γνωστοποίησε στους εμβρόντητους τηλεθεατές το απίθανο: Πως δήθεν η αρμόδια επιτροπή Εφέσεων της UEFA είχε κάνει δεκτή μια ένσταση της αγγλικής ΚΠΡ (την οποία η "Ένωση" είχε αποκλείσει στα προημιτελικά (μετά από τιτάνια προσπάθεια και στη διαδικασία των πέναλτι) και ως εκ τούτου ο αγώνας ρεβάνς θα έπρεπε να επαναληφθεί!

Περιττό να αναφέρουμε ότι εκατοντάδες τηλεφωνήματα άρχισαν να πέφτουν σαν βροχή από φιλάθλους, δημοσιογράφους και παράγοντες, ενώ οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ παραλίγο να πάθουν ... συγκοπή στο άκουσμα και μόνο της είδησης. Ήταν γνωστό με πόσο κόπο είχαν καταφέρει να προκριθούν επί των αντιπάλων τους και γιαυτό το λόγο θεωρούσαν εξωφρενικό να υποχρεωθούν να επαναλάβουν την υπερπροσπάθειά τους (Θυμίζουμε ότι η ΚΠΡ είχε επικρατήσει στον πρώτο αγώνα με το σαρωτικό 3-0).

Πρωτοπόροι Έλληνες Οικολόγοι

  Άγις Θέρος (εφ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 22.4.1961) ( Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης ) Τα σημερινά προβλήματα της μόλυνσης του περιβάλλοντος (τρύπα τ...